Radisav Filipović rođen je 1952. godine u Leskovcu. Fotografijom počinje da se bavi u petom razredu OŠ “Petar Tasić “, u prvoj školskoj Foto sekciji u Leskovcu. Kasnije postaje član Foto kino kluba “Aca Stojanović” u Leskovcu .
Od 1970. godine se intenzivnije bavi fotografijom, a vanrednim školovanjem stiče zvanje Kvalifikovanog fotografa. Od 1979. godine profesionalno se bavi fotografijom, radi kao fotoreporter novina “Naša reč”, a nakon toga postaje urednik fotografije u istoj redakciji.
Takođe je, kao fotoreporter, je sarađivao sa vodećim jugoslovenskim novinama i magazinima. Od 1981. godine je i snimatelj Televizije Beograd – dopisništvo u Leskovcu.
Učestvovao je na više od 100 izložbi umetničke fotografije i pritom osvojio mnoge značajne nagrade. Održao je tri samostalne izložbe fotografije u Leskovcu 1986. , 2000. Lebanu i Beogradu 2012. godine .
Aktivno učestvuje u radu Foto kluba “Leskovac” kao izlagač i predavač u tradicionalnim Foto školama za početnike u okviru Programa edukacije Foto kluba “Leskovac”. Od 2009. godine obavlja dužnost Predsednika Foto kluba “Leskovac” .
Zvanje Kandidat majstora Foto saveza Srbije stiče 2010. godine, a Majstor fotografije postaje 2012. godine. Jedan je od autora izložbe “Biseri srpske fotografije” i član Upravnog odbora Foto saveza Srbije.
Pored toga, 2014. godine postaje član Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije (ULUPUDS). Član je i Udruženja novinara Srbije .
Živi i radi u Leskovcu, vlasnik je Grafičko – izdavačke kuće “Fileks”.
Bavi se kreativnom i primenjenom fotografijom.
Citati umetnika:
“Suština fotografije je u iskazu između viđenog i doživljenog promišljaja autora”
Radisav Filipović
“Umetnik stvara za budućnost koja kroz prošlost prikazuje sadašnjost ”
Radisav Filipović
O umetniku su rekli:
“Poenta kod većine Filipovićevih fotografija je na sadržaju koji obrađuje. On ne istražuje mogućnosti medija fotografije već mu fotografija služi da obeleži i istražuje situacije koje život pruža, nudi stvaraocima kao inspiraciju za umetnička stvaranja. Autentičnost zabeleženog trenutka, psihološka iznijansiranost portreta, lepota krajolika pri čemu je pejzaž shvaćen kao atelje autora, su osnove na kojima Filipović gradi likovne komponente svojih ostvarenja. Fotografska realizacija je u službi sadržaja i emotivnog naboja autora, ponekad naglašeno, i uz odricanje od dela informacija koje je percepirana situacija nudila. Autorski potencijal Filipovića je takav da ga može svrstati u zapažene protagoniste naše savremene fotografije”.
17.11.1986. u Beogradu Dragoqub Tošić
“Rade Filipović je poznat kao posmatrač života koji ume da odabere temu i posebno, da nađe adekvatan način da tu temu likovno obradi, poklanjajući punu pažnju psihološkom efektu koji njegova fotografija uvek izaziva. Zato redovno pored perfekcionizma u likovnim detaljima i fotografskom izrezu, ostvarenja Radeta Filipovića sadrže i poruku i podtekst. On razmišlja i ostvaruje vezu kroz fotografiju, pa i njegova fotografija poziva na promišljanje životnih tajni i situacija. Osim toga, njegove fotografije često su pune dramatike i pokreta i izražavaju dramu života sa izraženim psihološkim podtekstom. To su samo neki od razloga što fotografije Radeta Filipovića na svim izložbama izazivaju pažnju i pobuđuju i žiri i publiku da u njima vide nešto interesantno i izuzetno”.
15.10.1989. “Naša reč”, Leskovac, Nikolaj Timčenko
“Fotografska umetnost Radisava Filipovića nije samo optički praznik za oči već i za dušu. Ovaj majstor fotografije svojim objektivom na pesnički način beleži i obeležava život. Njegova camera obscura život pokazuje u njegovoj uspravnoj drami, stremljenju koje ima ljudsko dostojanstvo, bez obzira na njegovu prirodnu tragičnost. Bez obzira da li slika pojedinačne likove/portrete, detalje iz predela ili kompozicije likova, Filipović bira životne trenutke koji sažimaju dramatičnost života, što ume samo oko iskusnog majstora, sa smislom za proživljenost života, ali i majstora koji je strogo selektivan u izboru situacija i likova koje vredi zamrznuti u vremenu. I ostaviti ih kao dokument, kao komentar da je neko živeo, i kako je živeo”.
04.04.2012. godine Jovica Stojanović, antropolog
