Zoran Pavlović
Rođen je 1956. godine u Valjevu. Član je Foto Saveza Srbije sa zvanjem Kandidat Majstor fotografije.
Član međunarodne fotografske organizacije FIAP sa zvanjem Artist FIAP.
Izlagao na 280 izložbi fotografija u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je 66 nagrada.
Priredio šest samostalnih izložbi.
Član žirija na nacionalnoj i međunarodnoj sceni fotografije.
Njegove fotografije nalaze se u Muzeju Internacionalne fotografije u španskom gradu Cerdanyola del Valles i Muzeju u Prijepolju.
Od početka 2010. godine izlaže u grupi Art luminis.
Neke od nagrada:
- Međunarodna izložba fotografija, Legnica u Poljskoj-specijalna nagrada.
- Jugoslovenska izložba dijapozitiva-1. nagrada.
- 5. međunarodni bijenale minijature- 1. nagrada.
- Međunarodna izložba fotografija AQUEDUCTE u Španiji- diploma FIAP.
- Valjevski salon fotografije- srebrna medalja.
- I mnoge druge (u Slovačkoj, Nemačkoj, Italiji…)
Ući u sliku
Ništa nije izmislio fotograf, samo je, kao da sitan vezak veze i filigranski šara po papiru, zabeležio kapilarne predstave, suzice rose, kao i kosmičke prikaze i metafiziku beline.
Poetski naslovi njegovih fotografija, svedena poetika i smisao za detalj, otkrivaju nam istinskog posvećenika koji je zbog svoje umetnosti sasvim prirodno postao planinar, speleolog, muzičar, prirodnjak i pesnik.
Skloni učitavanju i asocijaciji, otkrivamo u fotografijama iz „bele faze“ Vojislava Ilića i njegov „Grm“, „Trag“ Miloša Crnjanskog i „maternju melodiju“ Momčila Nastasijevića.
Na drugim, pak, Lorkinog „vranca u planini“, „ jedinstvene pramenove magle“ i par opanaka u svetlu Van Gogovih pohabanih cipela izuvenih sa nogu nekog peripatetičara ili, još bolje, Beketovih skitnica.
Ograde u beskrajnim poljima, poput graničnika dvaju svetova, opominju na našu kratkovekost i krhkost, a u crno obavijene, apostolima nalik, starice iz Tičjeg Polja, na konju ili peške, prelaze to polje, lepe kao dodole iza kojih će granuti sunce, pasti kiša, čije će sakralne radnje učiniti da se nebo ospe zvezdama…
Momci iz Tičjeg Polja i stara Milunika s praunučetom koja s prozora posmatra svoj mikrokosmos, mali su ditirambi, oda pomenutoj kratkovekosti i krhkosti, baš kao i cvetne livade, brda u magli i svetlošću i senkama okupani predmeti i slike prošlosti i sadašnjosti.
„Oduvek sam želeo da uđem u pesmu i da se nikada ne vratim“, kaže Tom Vejts.
Imamo sličnu želju, zagledani u fotografije Zorana Pavlovića.
Poput malih oglasa u kojima se ništa zauzvrat ne traži, poput transparenata, one nas pozivaju u svet u kojem se bez bola cveta i vene, ali nikuda ne uvire i ne nestaje…
Autor teksta Olgica Rajić
Uživajte u predivnoj galeriji fotografija umetnika Zorana Pavlovića
